Het is pas een feest als je ouders zijn geweest!

Fa wakka beste lezers, deze week komt het blog van de ouders van kristel.

Wij hadden bijna nog eerder het ticket Paramaribo in huis dan Kristel, zo blij waren we dat we een ‘werkbezoek’ konden brengen aan Suriname.
We dachten de eerste te zijn, maar “bakra” Eva miste haar vriendinnetje al voordat ze was opgestegen, dus die zat hier al binnen een maand. Wij konden het rekken tot 27 nov, toen landen ons vliegtuig in SU en vloog een vrolijke blije kristel ons in de armen. Of ze uit de oogjes of van t voorhoofd kwamen weet ik niet maar er belande wel een paar druppeltjes op de grond. Kristel was samen met Plonie , de stand-in moeder van sommige meiden van het studentenhuis gekomen, dus met z,n viertjes gingen we als een speer weer terug naar Paramaribo want om 20.30 moest kristel afdansen voor Salsa. Nou dat lukte, en onder aanmoediging van ons ( shake your ass baby) is ze geslaagd. Wat was het leuk om de allereerste avond al te zien dat ze het ontzettend naar haar zin had hier.

De volgende dag zijn we samen naar haar stage bedrijf gegaan,” stichting de stem”. Na kennis gemaakt te hebben met broeder Johan, Kathleen en Angelle kregen we een rondleiding door de gebouwen, en maakte we kennis met de cliënten .We keken onze ogen uit dat met zo weinig en verouderde middelen , maar met de wil om iets voor elkaar te krijgen zulke mooie resultaten worden verkregen. Wat een respect hebben we nu voor het team wat hun best doet om gestrande mensen weer op de rails te zetten!

Bij terugkomst bij de studentenwoning moesten we gelijk de held uithangen om een brand in de stoppenkast te blussen. Die stond in de brand, mijnheer Kamp ( de huismeester ) was aan het proberen om hem met een doekje uit te slaan, maar dat lukte niet erg. Een paar handen zand van ons had meer resultaat, en toen de vlammen weg waren zagen we alleen maar een gesmolten hoop plastic met stroomdraden erin. Een strop voor de bewoonsters, ze hadden geen stroom meer, dus geen licht, geen , internet, koelkast en vrieskast die er mee stopten, mobieltjes niet meer kunnen opladen, dus mooi waardeloos. En dan blijkt hoe waardevol zo’n zelfstandige stageperiode ver van huis is, de meiden accepteerden het ongemak en gingen gelijk denken in oplossingen.
Kristel had de gemakkelijkste oplossing, mooi meegaan met ons naar het guesthouse, warm douchen en ‘s avonds met een opgeladen mobiel en zaklamp weer terug.
Eerst hebben we nog geborreld bij ’t vat, de volwassen hangplek voor stagiaires en daarna gegeten bij “ Bar Zuid”, mooi gezellig chill tentje.

De volgende dag kwam Kristel samen met Plonie ons ophalen om naar de plantage “ peperpot” te gaan, aan de overkant van de Suriname rivier. Na een mooi tochtje ernaar toe en een wandeling van 3.5 km door een stukje oerwoud waar we doodskop apen, hagedissen, overstekende leguanen en een hoop kruipend spul tegenkwamen belanden we op het terrein waar de plantagegebouwen stonden. Best wel mooi en gelijk een stuk geschiedenis meegepakt. Daarna even langs een warung (dat is een soort snackbar langs de weg wat eruitziet als een oud sloophutje)waar we heerlijke saté met gebakken banaan hebben gegeten. Vervolgens reden we naar Plonie’s huis om daar wat te drinken en haar zelfgebakken broodtaart te proeven, die was heerlijk!
Plonie is getrouwd met een Surinaamse indiaan, en na ruim 25 jaar in Nederland te hebben gewoond zijn ze 4 jaar geleden naar Paramaribo verhuist. Ze hebben hun eigen huis gebouwd, knus met Nederlandse trekjes. Op de terugrit hebben we alle woningen gezien van de ambassadeurs, ook het optrekje van Bouterse, nu weten we waarom een visum €20,- moet kosten. ‘s avonds wederom uit eten en optijd te bed.

Zondag gingen we op in de bevolking, we hadden een rustdag. Niet verkeerd want kristel had voor de volgende 3 dagen een trip naar ‘Botopasi’ geregeld, een oeverdorp aan de Suriname rivier.

We werden 8.30 opgehaald met een busje voor de eerste 180 km naar Atjoni , het einddorp waar de weg ophoud en we over moesten stappen in een korjaal. Het busje was een soort lijndienstbus, vol met boodschappen, te zware dames en een jankend kind. Af en toe stoppen, de een eruit en een ander erin, en een gekakel van jewelste .
Bij Atjoni stapten we over in een Korjaal, dat is een boomkano van ong 10 meter lang, er kunnen ong 12 mensen mee en een hoop vracht, buitenboordmotor eraan en twee man om hem te varen , 1 bij de motor en 1 op de voorpunt om te kijken of het diep genoeg was.
Wat was dat een mooie tocht, 3 uur stroomopwaarts over de rivier midden door t oerwoud, met aan de oevers kleine dorpjes , geen stukje hetzelfde ,vrouwen die in de rivier de was staan te doen en mooi zwaaien als je langs voer.
Omdat het water bijzonder laag stond moesten we door diverse rotsblokkade’s, , soms moesten we uitstappen zodat de boot hoger kwam te liggen en gingen wij even wandelen door een dorpje. Uiteindelijk kwamen we bij Botopasi, een open plek aan de oever waar een Nederlandse vrouw een hotel had laten bouwen met daarbij een paar rieten hutjes.
Het klinkt simpel, maar het zag er goddelijk uit. We sliepen met zijn drieën in een Wasu, dat is een houten hutje met bladeren dak en met douche en toilet! In het oerwoud is dat het toppunt van luxe.
Stroom hadden we van 18.00 tot 22.00 middels een generator. Avonds mooi bij het kampvuur kletsen en naar wazige moppen luisteren van de lokale gids Ian.

De volgende dag hebben we een kilometer of 10 door het oerwoud gelopen met Ian als gids. Tsjonge tsjonge wat kan een mens zweten tijdens zo’n tocht. Maar het was de moeite waard, uitleg gekregen over bijzondere bomen en planten ( o.a het krimpo plantje) en ook kostgrondjes (moestuintjes) gezien welke door de vrouwen bouwrijp worden gemaakt. En dat bij ruim 35 graden !
Na terugkomst weer even de Parbo fabriek gesponsord , ze hebben mooie flessen van een liter, dat scheelt een hoop heen en weer geloop.
's Avonds gingen we kaaiman spotten, dus met de korjaal langs de oever van de rivier varen en met een zaklamp over het water schijnen tot je twee rode lampjes zag. Dan rustig naar die rode lampjes drijven, en dichterbij werden die rode lampjes de ogen van een kaaiman van ruim een meter lang. Dat is toch wel echt, dus armpjes binnenboord en maar hopen dat het beest geen honger heeft. We hebben vier kaaimannen gezien, die zagen er allemaal hetzelfde uit dus toen maar weer terug naar ons hutje waar we om 23.00 gingen slapen.
Het wilde beesten verhaal is nog niet af, want om 01.00 uur riep Kristel ons wakker omdat er een beest in onze hut liep. Zaklamp erbij en wat zagen we: een muis die aan kristel haar tas zat te knagen. Ksst ksst hielp niet, het beest bleef ons mooi dom terugkijken dus hebben we hem maar met tas en al de hut uit geknikkerd.

’s Morgens vroeg gingen we weer met de korjaal en daarna het busje naar ons verblijf, en konden terugkijken op een fantastische trip. Een rustige middag eraan geplakt en weer lekker gegeten bij zus & zo, en toen optijd het mandje in.
Donderdag zijn Marijke en Kristel wezen winkelen maar dat leverde geen volle tassen op. Alle winkels zijn in Chinese handen en dat is niet helemaal hun smaak. Wel nog thee gedronken bij hotel Krasnapolsky maar om 15.00 lagen de dames lekker hier aan het zwembad. 's Avonds zijn we gaan eten bij de “ Garden of Eden “ Wat een mooi restaurant is dat. Alsof je in het sprookje 1001 nacht binnenkom. Eten voortreffelijk en de bediening in stijl, een aanrader!

En nu is het vrijdag, zo meteen gaan we een city tour met Kristel doen maar eerst moet dit blog af.
Wat hebben we een mooie tijd hier, en we hoeven ons geen zorgen te maken over Kristel want die redt zich wel. Hele leuke huisgenoten, interessant werk en met de instelling om er hier in Suriname een pracht tijd van te maken is elke dag een bijzondere.

Dan als afsluiting een mooie kreet ‘Saluti Prostatie Hupsakee daar gaat ie’. Op naar Curaçao!